In augustus 2019 schreef ik hier over Annie, een bejaarde dame die ik toen bijna elke ochtend zag tijdens mijn woon-werkverkeer; ze liet haar hondje uit laat bij de groenstrook langs de Xokumse Spoordijk en we hadden vrijwel dagelijks een korte “hallo” en fysieke low-five ontmoeting.

Kort na dat bericht nam ik een sabbatical van een half jaar en ging ik met Mevrouw Fruttekoek reizen. We keerden (net op tijd) terug naar Nederland waar net de eerste Corona lockdown was ingegaan. Dat betekende een lange periode van thuiswerken, zonder woon-werkverkeer en dus ook zonder mijn rendez-vous met Annie.

Toen ik vanaf 2021 weer af en toen langs de Xokumse Spoordijk fietste zag ik Annie niet meer lopen. Ik zag de andere hondenuitlaters van destijds ook niet meer; alleen nieuwe.
Tot ik een paar weken geleden, na 3 jaar, Annie’s buurvrouw Riekie zag lopen met haar eigen hondje; we herkenden elkaar en maakten een praatje. Annie was er nog, maar haar gezondheid was niet meer zo best en haar hondje was er niet meer. Daardoor kwam ze niet meer zoveel buiten.

Ik vertelde op welke dagen en tijdstippen ik daar normaliter langs kom fietsen. Afgelopen dinsdag liep Riekie er weer en riep “Annie staat te wachten!”. En ja hoor; Annie stond me iets verderop op te wachten.

We kletsten een kwartiertje bij. Haar hondje was inderdaad dood en zij had zelf ook het nodige meegemaakt op medisch gebied. Maar ze was er nog.

Vandaag was ik wat vertraagd en fietste pas een half uurtje later langs. Geen Annie te zien, maar ik hoorde wel in de verte iemand mijn naam roepen. Ik keerde om en zag op het balkon van een flat een kleine oude dame enthousiast zwaaien.

_{Voor mijn vader ✟, van wie ik heb meegekregen hoe belangrijk dit is voor het geluk van twee mensen.}